Και μετά τις γιορτές μπορούμε | Άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή

από την Μαρία Κατσουνάκη στην Καθημερινή | 14.12.2013   Ακούγοντας εκπροσώπους Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) να καταγράφουν την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά, να εξιστορούν περιστατικά από την Αθήνα της κρίσης, η αντίδραση είναι ανάμεικτη: δάκρυ και χαμόγελο. Στην ίδια ένταση. Από τη μια, ένας πληθυσμός που επιβιώνει κάπως έτσι: Μια ηλικιωμένη στην Κυψέλη παίρνει κοντά της στο κρεβάτι ζεστές κατσαρόλες για να ζεσταθεί· οικογένεια με πολλά άτομα μαζεύεται τα βράδια να κοιμηθεί γύρω από την κούνια του μωρού για να το ζεστάνει με τα χνώτα, δημιουργώντας μια φάτνη... Από την άλλη, νέοι άνθρωποι, απογοητευμένοι από τα πολιτικά κόμματα, πλαισιώνουν τις ΜΚΟ προσφέροντας, όλο και περισσότεροι, εθελοντική εργασία. Μπορεί μια δωρεά μήλων να προσφέρει χαρά; Μπορεί ένα τηλεφώνημα για αδιάθετα τρόφιμα στο τέλος της ημέρας να ανακουφίσει δεκάδες οικογένειες; Η κρίση είναι καλός αγωγός παρόμοιων «ειδήσεων», κυρίως μέσα από τα social media. Γινόμαστε πιο εξωστρεφείς και αλληλέγγυοι μεταξύ μας και την ίδια στιγμή πιο καχύποπτοι, εριστικοί και απαξιωτικοί, διαρκώς αμυνόμενοι και επιθετικοί. Και οι δύο όψεις συμπορεύονται. Υπάρχουν και άνθρωποι που προτιμούν να πετούν όγκους τροφίμων στα σκουπίδια, παρά να τηλεφωνήσουν στη ΜΚΟ «Μπορούμε!» για να μεσολαβήσει για τη διάθεσή τους. Υπάρχουν και άλλοι, που ύστερα από ένα παιδικό πάρτι ή ένα οικογενειακό τραπέζι, σπεύδουν να ενημερώσουν για τις μερίδες που περίσσεψαν ώστε να καταλήξουν σε κάποιον διπλανό τους (στην κυριολεξία μερικές φορές) που έχει ανάγκη. Μια ανάγκη που δεν «φωνάζει», παραμένει σιωπηλή και φοβισμένη. «Η ενημέρωση είναι βασικός παράγοντας. Πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν πού να απευθυνθούν», ομολογούν εκπρόσωποι των ΜΚΟ. Και η πιο μικρή πράξη καλής θέλησης, ακόμη κι ένα χαμόγελο ή η συντροφιά (πόσοι, για παράδειγμα, είναι διατεθειμένοι να πάνε μια ώρα βόλτα έναν άνθρωπο από το Ασυλο Ανιάτων;) έχει πολλαπλάσιο κοινωνικό αντίκτυπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Προφανώς, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα είναι εποχές φορτισμένες· η αγάπη και ο συνάνθρωπος εμφανίζονται στην κορυφή της λίστας των προτεραιοτήτων. «Βοηθήστε από τον Ιανουάριο και μετά...», προτείνουν οι ΜΚΟ. Οχι για να περάσουν οι Γιορτές ανεκμετάλλευτες. Αλλά για να εμπεδώσουμε ότι τα χαμόγελα έχουν διάρκεια· η συγκίνηση είναι παροδική και, συνήθως, εποχική. Ερχεται και παρέρχεται με τις Αγιες Μέρες.