Η Κινητήρια Δύναμη του Μπορούμε #13

Η κινητήρια δύναμη του Μπορούμε είναι οι εθελοντές του. Άνθρωποι με δυνατή την αίσθηση της προσφοράς και της συμμετοχής στην προσπάθεια αλλαγής συνηθειών και τρόπου ζωής με θετικό κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόσημο.

 

Η Χρυσούλα Τολιοπούλου είναι 20 χρονών και κατάγεται από την Κατερίνη. Ζει πλέον στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

 

Πιστεύει ότι ο εθελοντισμός είναι πιο αναγκαίος από ποτέ και πως εφόσον μπορούμε να βοηθήσουμε όσους μας έχουν ανάγκη, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο θετικό αντίκτυπο, επιβάλλεται να δράσουμε, με πρωταρχικό κίνητρο τον αλτρουισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που η Χρυσούλα νιώθει την ανάγκη να προσφέρει όπου αυτό είναι δυνατό. 

 

Θεωρεί ότι η συζήτηση για τον εθελοντισμό και την ευαισθητοποίηση είναι πολύ εύκολη, ωστόσο εξαιτίας των γρήγορων ρυθμών της καθημερινότητας οι περισσότεροι βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την προσφορά και τη βοήθεια στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων είτε αυτές αφορούν ανθρώπους είτε το περιβάλλον. Πιστεύει ότι αναλωνόμαστε στις υποχρεώσεις και τα προβλήματα μας και ξεχνάμε τι πραγματικά έχει σημασία. Το δύσκολο μέρος στη συζήτηση με κάποιον για τον εθελοντισμό είναι να τον/την πείσεις για τη χρησιμότητα της παραμικρής βοήθειας τους. Όταν μιλάει σε κάποιον για τον εθελοντισμό οι συνηθέστερες αντιδράσεις που λαμβάνει είναι θετικές. Δε λείπουν όμως και σχόλια του τύπου «εσύ θα σώσεις τον κόσμο;». Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε για να επέλθει η αλλαγή. Η Χρυσούλα δε μπορεί να φανταστεί να μένει άπραγη και απλά να παρατηρεί. 

 

Θεωρεί ότι είναι υποκειμενικό το κατά πόσο είναι εύκολο να μην πετάμε φαγητό. Κατά τη γνώμη της είναι ξεκάθαρα στην κρίση του κάθε ατόμου το αν βρίσκει ευκολία ή δυσκολία στο να πετάει τρόφιμα. Κρίνοντας όμως από τη γενικότερη αντίληψη της κοινωνίας μας, η τροφή είναι κάτι που αντιμετωπίζεται σα μια δεδομένη σταθερά. Υπάρχει η νοοτροπία του «καταναλώνω, άρα υπάρχω». Φαίνεται ότι ξεχνάμε ή ακόμα αγνοούμε το πόσο αναγκαία για την επιβίωση μας είναι η τροφή, ακριβώς επειδή οι περισσότεροι από εμάς τυγχάνει να την συναντάμε σε αφθονία. Δεν προσπαθούμε να μπούμε στη θέση του συνανθρώπου μας. Με τι ευκολία θα σπαταλούσαμε την τροφή αλόγιστα, αν αντιλαμβανόμασταν πραγματικά και εκτιμούσαμε το πόσο αναγκαία είναι για τη ζωή;

 

Περιγράφει την ομάδα του Μπορούμε ως ανιδιοτελή, ακούραστη, πρόσχαρη. Στις δράσεις του «Μπορούμε στη Λαϊκή» στη Θεσσαλονίκη, την εντυπωσιάζει κάθε φορά η χαρά των παραγωγών που προσφέρουν, τα γεμάτα ελπίδα σχόλια τους και η ικανοποίηση τους, γνωρίζοντας ότι έχουν συμβάλει και αυτοί στο σημαντικότατο έργο της ομάδας, με σεβασμό στην ίδια την τροφή, μα πάνω απ‘ όλα στο συνάνθρωπο και το περιβάλλον.