Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, συνέντευξη της Ξένιας Παπασταύρου στο cosmo.gr

Από τη συνέντευξη"8 γυναίκες της διπλανής πόρτας που μας εμπνέουν"της Νίκης Χάγια στο cosmo.gr 8/3/13 “Έκανα το μεταπτυχιακό μου στο LSE. Γενικότερα στην Αγγλία παρατηρούσα πολύ έντονα ό,τι σχετιζόταν με τη φιλανθρωπία γύρω από το φαγητό. Μου τράβαγε την προσοχή όταν έβλεπα για παράδειγμα ότι τα σάντουιτς που δεν πωλούνται, τα δίνουν. Προσπαθώ ακόμα να βρω πότε άρχισε να με απασχολεί αυτό το θέμα και νομίζω ότι ήταν μεγαλώνοντας. Και από το σχολείο. Είχαμε κάποιους δασκάλους που μας μιλούσαν για ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Πηγαίναμε σε νοσοκομεία και σε ορφανοτροφεία. Θυμάμαι να μας έχουν πάει στο Λαύριο και να μας μιλάνε για τις οικογένειες που έχουν μείνει άνεργες και μετά να συντονίζω στην τάξη μου ενέργειες για τη συλλογή τροφίμων και ρούχων. Τα παιδιά απορροφούν πράγματα. Δεν είναι το θέμα να τους πεις ότι πεινάει ο άλλος και να το κάνεις πολύ βαρύ για ένα παιδί, απλώς είναι μία πράξη που την βλέπει σαν αυτονόητη. Έβλεπα τη δασκάλα μου να συγκινείται και από την άλλη έβλεπα και την χαρά στα πρόσωπα των ανθρώπων που βοηθούσες. Αυτά είναι πράγματα που σου μένουν”. “Είναι πολύ σημαντικό να εκμεταλλεύεται κανείς τα μέσα που έχεις για να βοηθάει και να στηρίξει μικρές ομάδες ανθρώπων που έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να βγουν προς τα έξω. Αυτό ήταν κάτι που είδα όταν δούλεψα στο site του αγροτουρισμού στο in.gr”. “Ήθελα να βρω έναν φορέα που θα μπορούσα να δραστηριοποιηθώ και πολύ συνειδητά είπα πως θα ασχοληθώ με τα τρόφιμα γιατί είναι πρωταρχική ανάγκη. Βρήκα την τράπεζα τροφίμων, λοιπόν, και ξεκίνησα να βοηθάω εθελοντικά και μπήκα πολύ έντονα στο κομμάτι εκείνο της ανάγκης που έχουν οι φορείς για τρόφιμα. Το 2010 έτρεξα κι ένα μαραθώνιο για να μαζέψω χρήματα για την τράπεζα τροφίμων. Ξεκίνησα από το μηδέν. Φαντάσου πως πήρα ένα βιβλίο από το amazon, το “running made easy” για να το κάνω”. “Αισθανόμουν ότι κάτι λείπει και ότι μπορώ να κάνω και άλλα πράγματα για τα ιδρύματα που χρειάζονται φαγητό. Και τότε θυμήθηκα τις πρωτοβουλίες στα καφέ και στα εστιατόρια της Αγγλίας. Είδα ότι εδώ κάτι τέτοιο δεν υπήρχε, ένα σύστημα που να σώζει το φαγητό που περισσεύει. Σκέφτηκα πώς είναι δυνατό να γίνεται αυτό. Δηλαδή από τη μία έχεις ανάγκες πολύ μεγάλες και από την άλλη υπάρχει αυτή η σπατάλη, η οποία συνεχίζεται”. “Γενικότερα με απασχολεί πάρα πολύ το να χάνονται δυνάμεις. Για παράδειγμα, να ξέρεις δύο φίλους, που αν γνωριστούν θα κάνουν πάρα πολύ καλή παρέα. Με ενοχλεί πάρα πολύ το ότι αυτοί οι δύο μπορεί να μην συναντηθούν ποτέ. Πιστεύω στο ότι υπάρχουν δυνάμεις ανεκμετάλλευτες και άνθρωποι χαρισματικοί, που θέλουν να βοηθήσουν και το παν είναι να βρεις πώς μπορείς να διοχετεύσεις την ενέργειά σου. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους ένα καλό, το οποίο μπορούν να βγάλουν ανάλογα το τι θα τους τύχει και πού θα βρεθούν”. “Λίγο πριν ξεκινήσουμε το “Μπορούμε” είχα πάει με τον άντρα μου σε μία ταβέρνα στο Χαλάνδρι και ζήτησα μία σακουλίτσα για να πάρω το ψωμί που δεν είχαμε φάει και ο σερβιτόρος γυρίζει και μου φέρνει μία μεγάλη μαύρη σακούλα με όλο το ψωμί που είχε από την προηγούμενη μέρα. Δεν ήξερε τι να το κάνει. Το πήραμε μαζί και δεν ξέραμε ούτε εμείς τι να το κάνουμε. Σκεφτόμουν γιατί υπάρχει αυτό το κενό”. “Είναι αποτρεπτικό να σκέφτεσαι το τι ΔΕΝ έχεις. Σε βάζει σε μία θέση να αισθάνεσαι ότι δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, δεν μπορώ να είμαι καλύτερα, σου φταίνε τα πράγματα”. “Στις 3 Μαΐου του 2011, που ήμουν στο internet στο σπίτι και σκεφτόμουν τι θέλω να κάνω και πώς θέλω να το κάνω, άκουσα στην τηλεόραση τη λέξη “μπορούμε”. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα “αυτό είναι”. Βρήκα τη λέξη που θα εκφράσει αυτό που θέλω να κάνω. Καμιά φορά μία λέξη αρκεί για να ωριμάσει μία ιδέα. Το ίδιο βράδυ κιόλας κατοχύρωσα το domain”. “Είναι σημαντικό να πιστεύει κάποιος σε αυτό που θέλει να κάνει και να υπάρχει ανάγκη γι αυτό που θέλει να κάνει. Και όλα τα άλλα έρχονται και εξελίσσονται φυσιολογικά”. Κάνουμε το “συνοικέσιο” ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να δώσουν τρόφιμα και σε αυτούς που τα χρειάζονται. Και αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο για πολλούς λόγους. Από τη μία υπάρχουν πολλά συσσίτια και ιδρύματα, οπότε δεν υπάρχει νόημα να κάνεις άλλο ένα, και από την άλλη φέρνοντας σε επαφή τις δύο πλευρές βλέπεις τη μαγεία μιας άλλης σχέσης που δημιουργείται μεταξύ των ανθρώπων. Και αυτή η σχέση συνεχίζεται και χωρίς να υπάρχουμε εμείς και αυτό έχει ουσιαστικά οφέλη. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να τους φέρνεις κοντά  “Στα 2,5 χρόνια λειτουργίας μας έχουμε σώσει το 1.000.000 μερίδες, χωρίς να υπολογίζουμε τις μόνιμες γέφυρες μας”. “Υπάρχουν άνθρωποι, που πραγματικά μπορούν να σε βοηθήσουν αν ξέρουν ποιος είσαι και που μπορεί να σε βρει. Γι αυτό είναι σημαντικό να προβάλεις την ανάγκη σου. Υπάρχει ανθρωπιά. Ο κόσμος θέλει να μοιραστεί πράγματα, απλά πολλές φορές δεν ξέρει πώς να το κάνει”.