«ΜΠΟΡΟΥΜΕ με άλλα λόγια»: Ζαχαροπλαστείο Κυβέλη

Σήμερα το ΜΠΟΡΟΥΜΕ συζητάει με την Κυβέλη Παπαϊωάννου από τα «Ζαχαροπλαστεία Κυβέλη ΑΕ» για την εμπειρία της προσφοράς σε ανθρώπους που βιώνουν διατροφική ανασφάλεια. "Δε ξέρω πώς να αποκαλέσω τον εαυτό μου, Επιχειρηματία; Μου φαίνεται πολύ ψυχρό.. Σεφ; Δεν έχω διπλώματα, μολονότι έχω μελετήσει αμέτρητα βιβλία, και είχα την τύχη να παρακολουθήσω εξαιρετικά σεμινάρια από Γάλλους σεφ. Μάλλον θα έλεγα, «γλυκατζού»..ερωτευμένη με τα γλυκά, και γενικότερα με τη γεύση!!!! Έχω δύο καταστήματα, το ένα στα Βριλήσσια, ήταν και το πρώτο που στέγασε το όνειρό μου για ένα μικρό ζαχαροπλαστείο, γεμάτο από λιχουδιές και γεύσεις που μοιάζουν ξένες, αλλά η ιστορία τους, αποδεικνύει ότι είναι Ελληνικές. (Οι αρχαίοι Έλληνες πριν τρέξουν Μαραθώνιο, έτρωγαν ένα γλυκό με βάση το τυρί και το μέλι, για να πάρουν την απαραίτητη ενέργεια για τους αγώνες. Σήμερα το αποκαλούμε cheesecake). Ένα λοιπόν μικρό ζαχαροπλαστείο, γεμάτο με πολλά διαφορετικά cheesecakes. Το δεύτερο στο Πολύγωνο, πολύ μεγαλύτερο, ουσιαστικά ένα μεγάλο ανοιχτό εργαστήριο που ο κόσμος μπορεί να παρατηρήσει την παραγωγή γλυκών.…και από 1η Οκτωβρίου, θα προστεθεί ένα ακόμη στο Κολωνάκι, εξίσου μικρό και αγαπημένο!!!! Για το ΜΠΟΡΟΥΜΕ έμαθα από το facebook, από κάποια ανάρτηση που είδα στο «παράθυρό» μου!". Μ: Γιατί αποφασίσατε να γίνετε δωρητές και τι θα λέγατε σε όσους διστάζουν να γίνουν; Κ:"Κάτι που λατρεύω είναι τα ταξίδια, όταν ταξιδεύεις βλέπεις πολλά όμορφα, και πολλά «δύσκολα», βλέπεις διαφορές, άλλες φορές ζηλεύεις από την ομορφιά και άλλες φορές νιώθεις τυχερός γιατί ξέρεις ότι όταν επιστρέψεις, υπάρχει ένα κρεβάτι κι ένα πιάτο φαγητό να σε περιμένει.. Διάβασα τη συνέντευξη της κας Παπασταύρου, για το πώς ίδρυσε το ΜΠΟΡΟΥΜΕ, και βρήκα φανταστική την ιδέα της.. «τίποτα δεν πάει χαμένο..» ..θα έλεγα ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μπορείς να μετατρέψεις τη λέξη «κρίμα» σε «Δόξα το Θεό».. Πόσες φορές δεν έχουμε πετάξει νόστιμο φαγητό γιατί απλά έτυχε και δεν φαγώθηκε, το πετάξαμε με τύψεις.. το ΜΠΟΡΟΥΜΕ δίνει την ευκαιρία αυτές οι τύψεις να μετατραπούν σε χαρά για έναν συνάνθρωπο..«Δόξα το Θεό, έφαγα και σήμερα!!!!».. όπως λέει και μια κυρία που μοιράζει τις μερίδες, χαριτολογώντας, «ο άνθρωπος έχει την κακή συνήθεια να τρώει κάθε μέρα..»". Μ: Περιγράψτε το συναίσθημα που σας δημιουργεί η δωρεά τροφίμων. Κ:"Χαρά, μόνο χαρά!" Μ: Ποια πιστεύετε ότι είναι η στάση της ελληνικής κοινής γνώμης απέναντι στις δωρεές και γιατί; Κ:"Υπάρχει δυσπιστία, και πολύ καχυποψία, ότι μπορεί κάποια τρόφιμα να μην φτάνουν στον προορισμό τους, τα καλά να παίρνονται από επιτήδειους και να δίνονται τα πιο «χάλια» αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο αυτό. Χρειάζεται χρόνος, πολύ δουλειά και πολύ διάθεση για ανοιχτή παρουσίαση με λεπτομέρεια του τρόπου διαχείρισης των προσφορών που γίνονται. Δυστυχώς, κακά παραδείγματα, «μαυρίζουν» όμορφες προσφορές και πραγματικά υποδειγματικές αξιοποιήσεις αυτών". Μ: Περιγράψτε με τρεις λέξεις την ομάδα του ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Κ:"Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω μόνο με τρεις λέξεις, τη δουλειά που κάνει αυτή η οργάνωση. Αυτό που θα πω είναι ότι δουλεύουν άνθρωποι που σε συγκινούν. Οποιαδήποτε ώρα κι αν τους καλέσεις στο τηλέφωνο θα απαντήσουν, και θα απαντήσουν με ξεχωριστή διάθεση, δείχνουν την αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν. Έχω καλέσει αργίες, και πραγματικά εντυπωσιάστηκα γιατί, δεν υπάρχει αργία, ούτε ώρα ανάπαυσης, γι’ αυτή την ομάδα ανθρώπων, υπάρχει μόνο ο άνθρωπος.. ο άνθρωπος που έχει ανάγκη, και η ανάγκη δεν έχει ώρα". Μ: Πείτε μας μια αγαπημένη σας ιστορία στα πλαίσια της συνεργασίας σας με το ΜΠΟΡΟΥΜΕ Κ:"«..Ζητώ συγνώμη, έρχομαι τόσο αργά, φωνάζω κιόλας κι είναι περασμένη η ώρα..» Είχα πάει στο Ίδρυμα Κωφών στη Δροσιά. Είχα προτείνει στο ΜΠΟΡΟΥΜΕ να μεταφέρω εγώ κάποια γλυκά, και μου πρότειναν το συγκεκριμένο οικοτροφείο. Έφτασα 12 τα μεσάνυχτα, κατευθείαν από τη δουλειά μου, και μπήκα με πολλές ενοχές! Με περίμεναν με χαρά, «έχουμε ολονυκτία, μην ανησυχείτε..»  …φεύγοντας ένιωσα συγκίνηση γι’ αυτή τους τη χαρά… ένιωσα μια μικρή «παπλωματού»..(αγαπημένο μου παραμύθι του Τζεφ Μπριμπό)".